Tijdens mijn zomer exchange in Kawasaki kreeg ik voor het eerst een kijkje in een Japanse junior- en senior high school. Is die typisch Japanse ochtend spits nog zo grappig als je er middenin staat?
Mijn naam is Jalisha en ik geef jullie via Kotatsu TV graag een kijkje in mijn ervaringen als scholier, student en stagiaire in Japan.
Moeizaam naar School
Op zondagavond 23:00 kwam ik voor de allereerste keer in Japan aan bij mijn gastgezin in Kawasaki. Ik zou met beide gastzusjes (18 en 14) een paar dagen naar school gaan, en dus ging de volgende ochtend om 6 uur de wekker. De 高校 (High school) van mijn zus was namelijk helemaal in Yokohama; zoals ik in mijn vorige blog vertelde, is een goede reputatie van de school reden genoeg om reistijd- en kosten voor lief te nemen.
Mijn eerste reis naar school verliep, tot grote stres van mijn gastzus die geen Engels sprak, alles behalve vlekkeloos.
Ik liep aan de verkeerde kant van de weg, stond aan de verkeerde kant van de roltrap (staan vs. doorlopen; hou hier rekening mee, want de kanten verschillen per regio!), stopte de OV chipkaart in de verkeerde machines, viel bijna omver en raakte mijn gastzus meer dan eens bijna kwijt in de enorme drukte. Die filmpjes van treinen in Tokio, met handschoendragende duw-mannetjes... die zijn zo leuk niet meer als ze je s'morgens om 7:00 tussen de zakenmannen met puntige koffers duwen.
Eindelijk op school aangekomen ontdek je dat je je gastmoeder's o-zo speciale eerste o-bento (lunchbox) vergeten bent. En als aan het einde van de dag je gastzus je wenkt met "go home" besef je nog niet dat Japanners het tegenovergestelde gebaar gebruiken (zoals de lucky cats, met de hand naar beneden, gelijk aan ons' "scheer je weg"), waardoor je met tranende ogen vraagt of je die hele weg alleen terug moet vinden.
Belangrijke Lessen
Drie dagen tijd gevuld met Engels, gym, een thee ceremonie en kook les geven je een heel beperkte, doch eerste impressie in het Japanse school leven.
De All-girls, privé high school was wel even wat anders dan mijn dynamische *ahum* en multiculturele school in hartje Amsterdam Bijlmer. Ja, ze droegen uniforms, sliepen masaal in de bibliotheek en riepen constant "kawaii". En de Japanse docent Engels spreekt Engels onri~ ah ~rittle.
De public, mixed middle school van mijn jongere zusje vormde een mooie middenweg. Maar waar de Japanse meisjes vanaf het eerste moment op me af renden, foto's maakte en vragen stelde, stonden de jongens op een kluitje achter in de klas. In de pauze durfde ze in een grote groep wel "bery bery cyu-to" (very, very cute) te roepen, maar verder bestond mijn eerste school ervaring in Japan voornamelijk uit "ガールズトーク" (Girls talk)!
Een week is bij lange na niet genoeg om het Japanse schoolleven echt te ondervinden. Daarom ging ik het jaar erna terug! In deze eerste week leerde ik echter wat leuke extra's:
- De Japanse versie van Ana Maria Koekoek: だるまさんが転んだ (Daruma-san ga koronda)！
- Hana Ichi Monme, een traditioneel kinderspel. Twee groepen staan hand-in-hand tegenover elkaar en stampen omstebeurt zingend op elkaar af, op het einde de benen in de lucht gooiend alsof ze zand naar elkaar trappen. Uiteindelijk wordt van elk team één persoon geselecteerd om steen-papier-schaar te spelen en het team met de winnaar krijgt er een speler bij, totdat er nog maar één team is. Hana = bloem, Monme = een muntstuk uit de Edo periode.
- Yubi kiri, ook wel bekend als pinky swear. Niet alleen leerde ik dat dit idee uit Japan kwam, maar ook nog eens dat het ontstaan is door de Yakuza die hun pink eraf sneden als ze hun familie onteerden. Desalniettemin wordt er in Japan bij een belofte dit vrolijke liedje gezongen.
In mijn volgende blog vertel ik jullie eindelijk over DE Japanse High School!
Je kunt me ook op Youtube volgen waar ik dit met nog meer beelden toelicht.
♥ジャリーサ ♥